donderdag 27 februari 2014

Homeward bound block finished

I finished the homeward bound block for my mother. She uses a set of mini quilts I made to keep the bottoms of her stacked frying pans from scratching the surface of the pans underneath it.



It may seems silly to use something which was so much work and which is so pretty, for such a mundane and low profile job. However, I think it's very important to surround oneself with beauty, not to boast or show off to other people, but simply of the pleasure finding beauty in everyday things, like getting a frying pan from the cupboard.



I once read an article about Chinese inlay soles. From what I remember the Chinese decorate their inlay soles for the traditional footwear, with intricate embroidery. No one sees these works of art, they are meant solely for the wearer. I think this kind of beauty should be cherished in our lives.





 I should really take some pictures of the finished set (now living at my parents house), and of my set of "frying-pan-mini-quilts".

maandag 17 februari 2014

Duffelzak voor Pieter

Deze tas is al even af, Pieter gebruikte hem al in de kerstvakantie. Ik zet hem nu op deze blog, om mij een beetje te motiveren nu ik begonnen ben aan de tas voor Lucas.

De hele tas, er zitten twee hoofdkussens in, dus ruimte genoeg voor kleren voor een paar dagen.

Net als Marieke's tas, heb ik aan de beide uiteinden een rimpelzakje gemaakt.

De hengsel zijn versierd en verstevigd met het oranje Busy Town stofje.

Detail van de rits (mooi ingezet!), de paspel (netjes!) en de rimpelzak.

Pieter heeft de Druktestad stofjes zelf gekozen en is heel blij met zijn super-persoonlijke tas. Deze tas in elkaar zetten ging heel vlot, met die van Marieke nog in de vingers.

zaterdag 1 februari 2014

Nog eens tekenen

Ik teken heel graag, al voor zo lang ik me kan herinneren. Ik heb er ook aanleg voor, al past het niet dat van jezelf te zeggen. Toch doe ik er weinig mee. Ik teken wel regelmatig iets op het werk om dingen uit te leggen aan patiënten, maar dat zijn maar schematjes. Vorige week heb ik de kans aangegrepen om de vele eisen van het moederschap te combineren met tekenen. Ik heb samen met Marieke de uitnodigingen voor haar verjaardagsfeestje gemaakt.



Marieke wordt zes, dus ze mag zes kindjes uitnodigen.

De mooiste kaart is voor Roosje.

De piraten-kapitein is voor Sverre, die verliefd is op Marie.

Camille krijgt het konijn.

Anne-Lise het prinsesje.

Maegan het bloemen-elfje.

En Ibe de piraat.

Het was leuk om te doen en geeft al wat voorpret voor het eigenlijke feestje. Telkens weer denk ik dan 'Ik zou iets moeten doen met mijn talent voor tekenen.', maar ik zie niet hoe ik het op dit moment zou integreren in mijn leven. Naast werk, de zorg voor de kinderen en het huishouden, probeer ik nog wat te bewegen en klarinet te spelen, en zelfs dat is momenteel moeilijk, met de zware nachten en drukke dagen. In principe heb ik ook wat crea-tijd voorzien op maandag en hier en daar, maar er gaat momenteel ook veel tijd naar de verbouwing, wat ook logisch en nuttig is. Misschien wil ik gewoon te veel verschillende dingen, allemaal tegelijkertijd... Soms droom ik van een leven waarin mijn creatieve uitspattingen de rekeningen betalen, waarin ik rustig in mijn atelier mijn ding kan doen en me van de wereld met al die mensen niet te veel moet aantrekken. Mijn werk is op dat vlak echt vermoeiend, ik heb continu te doen met mensen, of het nu patiënten of collega's zijn. Ik voel vaak de behoefte me een tijd terug te trekken, af te schermen. Anderzijds doe ik het werk graag, voel ik dat ik me nuttig maak en vind ik het een gemakkelijke manier van een inkomen te verwerven. Ik denk dat ik gewoon mijn werk met hart en ziel moet blijven doen, maar dat ik ook van mezelf mag weten dat ik ook rust en alleen-zijn nodig heb, en dat ik dit gewoon moet inbouwen. En die alleen-zijn momenten, daarin komt dan onvermijdelijk mijn creatieve kant naar boven borrelen. Soms lijkt het ook dat de gestolen uurtjes creatieve tijd, het meest opleveren, als niet qua eindproduct, dan wel qua deugd die ik ervan ervaar. En dat is toch waar het voor mij om gaat...